Kerstvakantie in de zon.
Door: Michelle Bokdam
Blijf op de hoogte en volg Michelle
18 Januari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Het is (alweer) een tijdje geleden máár ook wij hebben ‘kerst’ gevierd. Wel ontbraken de echte kerstgevoelens door het gemis van de typische Nederlandse kerstregels, familie en zelfs de kou. Nu klonken Mariah Carey’s helse hoge noten door de speakers bij de hoge temperaturen en spotten we af en toe een zielig kerstboompje ergens op een pleintje of hoekje. Voor de échte kerst begint halen Thieu en ik Michealah op bij CR. Nadat we werden goedgekeurd als gastouders ben ik de dagen gaan aftellen tot kerst en heb ik ons huis tot een kindvriendelijk paradijsje omgetoverd. Thieu heeft de juiste ingrediënten voor het recept goed-ouderschap aangeschaft en dus kunnen we ‘’ons’’ kind ophalen. ‘ S morgens om acht uur lopen we naar binnen bij CR. Alleen Michealah en 2 andere kindjes van haar groep zijn nog niet opgehaald. Voor Michealah staat een tas met kleren en speelgoed klaar. Wanneer we ook haar reisbedje in de auto hebben gepropt vullen we de papieren in en vertrekken met ons nieuwe gezin terug naar ons huis. Michealah kijkt met grote ogen uit het auto raam en het duurt even voordat ze met me mee durft te zingen op ‘klappen in de handjes’. Eenmaal thuis geïnstalleerd komt ze steeds meer los en het duurt niet lang of Michealah is helemaal in haar element. Onze eerste dag is al helemaal goed, mede dankzij Michealah wat een super makkelijk kind is! Op kerstavond zijn wij (Robbert, Frederique, Thieu, Michealah en ik) uitgenodigd bij de collega’s van Thieu. Een heel nieuwe ervaring want buiten 1e en 2e kerstdag vieren wij geen kerst én laat ik eerlijk zijn, voor mij is kerst niet meer als twee eetdagen waarbij je zoveel mogelijk familie moet zien, aan cadeaus en andere tradities doen wij nooit en ik weet ook niet hoe de kerst er hier aan toe gaat. Al vrij snel wordt het duidelijk. De hele kamer zit vol met familie. Zuid-Afrikaanse familie wel te verstaan dús dat wil zeggen super vriendelijke gastvrije mensen. Michealah is de hele avond het middelpunt en iedereen is verliefd op haar. Logisch want als een echte moeder ben ik super trots op het mooiste kind van de wereld (ha-ha). De hele familie heeft eten gemaakt en meegenomen. Nadat we gegeten en gekletst hebben, besluiten we om half 11 naar huis te gaan omdat Michealah niet van plan lijkt te zijn te gaan slapen. Yvette haalt ons meteen over te blijven. ‘’Leg Michealah maar in Juanita’s bed, we hebben nog cadeautjes!!’’ Gelukkig valt Michealah na een tijdje huilen toch in slaap bij Juanita in bed. Om klokslag twaalf uur als wij in de tuin staan te kijken naar het kruis op de berg (wat elke kerst daar wordt neergezet en overal te zien is) valt iedereen elkaar in de armen om elkaar Merry Christmas te wensen. Na de eerste cultuurschok (want weet ik veel dat kerst hier zó belangrijk is en met stevige hugs wordt benadrukt) worden we naar de kamer geroepen waar iedereen in een kring gaat zitten. Iedereen heeft cadeaus voor elkaar gekocht en dus ook voor ons. Och de god, maar goéd dat het donker is in de kamer want mijn wangen kleuren vuur en vuur rood uit schaamte dat we niet alleen geen eten verzorgd hebben maar ook geen cadeaus (buiten de fles dessertwijn voor de gastvrouw). Hadden we dit maar geweten dan hadden we natuurlijk ook wat presentjes meegenomen! Als we zijn overladen met cadeaus (Mickey Mouse shirtjes hartjesketingen en douchespullen en nog ingepakte cadeaus voor de slapende Michealah) vertrekken we naar huis. Het was een hele gezellige avond waar ik met een warm gevoel op terug kan kijken. Eerste kerstdag is Michealah rond half 10 wakker. We hebben de cadeautjes voor haar uitgestald en na ons ontbijt pakt ze ze een voor een uit. Ze is helemaal weg van haar nieuwe tasje én pop. Verder verloopt onze kerst heel rustig. We gaan met zijn drieën zwemmen, wandelen, naar de spelletjeshal en boodschappen doen. Ook gaan we met Frederique nog naar het strand en uiteten. Michealah gedraagt zich voorbeeldig, het enige nadeel is dat alles nieuw voor haar is omdat ze natuurlijk normaal niet veel meer ziet dan CR. Ik kan geen moment van haar zijde wijken want ze klamt zich helemaal aan mij vast. Ik moet meteen denken aan de verhalen van adoptie kinderen met hechtingsproblematiek die zich overdreven vastklampen aan hun adoptie ouder. Overal waar we komen heeft Michealah veel bekijks. Veel mensen vragen ons of Michealah ons kind is of waar ze vandaan komt. Het is natuurlijk ook een gek gezicht twee (te) witte (te) jonge ouders met een donker kindje. Na een heerlijke relaxte kerstvakantie brengen we Michealah terug. Ik had haar het liefst gehouden want wat kan je je na een paar dagen al gaan hechten aan zo’n kindje. Zowel ik als Thieu brengen haar met een zwaar gevoel terug. Tranen met tuiten huilt Michealah wanneer we haar achterlaten, en zo gauw we de hoek om zijn doe ik met haar mee. Ik wist dat ik me zou gaan hechten en het moeilijk zou zijn haar terug te brengen maar dat het zo erg zou zijn… Toch zou ik het zo weer overdoen, ik hoop dat ze het later nog kan herinneren en kan terug denken aan de fijne korte tijd bij ons.
Nieuw jaar vieren we met Frederique en onze fabulous buurvrouw (gekroond tot spanking neighbour omdat ze in haar verhalen iedereen ‘’spankt’’) Ze heeft ons op een wachtlijst gezet bij een feest op het dak van een luxe hotel. Als we daar aankomen zien we de voor ons te rustige sfeer en besluiten we te skippen. Met zijn vieren luiden we om 12 uur het nieuwe jaar in. Omdat onze plannen een beetje in de soep zijn gelopen nemen we haar mee naar Blouberg waar Robbert met zijn ouders en zusje bij de Pakalolo zitten. Ze vindt dit eigenlijk maar niets want volgens haar is Blouberg de ghetto. Ze rijdt ons (ja eerlijk waar met jagerbommen en al achter de kiezen en mijn hart die overuren maakt) naar Blouberg. We zijn over-overdressed aangezien wij zijn ingesteld op een luxe feestje en hier iedereen in een slordig shirt en korte broek met teenslippers aan het bier zit. Ze is duidelijk niet op haar gemak in de Pakalolo maar als er een groep Krishna aanhangers op straat begint te zingen doet ze toch maar mee op haar Jimmy choo’s! Het is niet het oud en nieuw wat ik me had voorgesteld maar ik vond het prachtig ondanks de doodangsten om niet eens de eerste dag van 2014 af te kunnen maken door de autorit.