Groeten uit de Ghetto!

Snel was ik voor de 6e (!!) keer in twee dagen mijn haar voor we bij Paul (een collega van Thieu) moeten zijn. Blijkbaar is de kokosolie wat ik erin gesmeerd heb écht alleen voor kroeshaar bedoeld. Het vet is niet te bestrijden dus ik zal net als gisteren mezelf met een gigantische vetkuif moeten vertonen. (Dus Chris ik geloof niet meer in de YouTube filmpjes!)We gaan vandaag met ‘’ons’’ groepje Nederlanders (Robbert, Frederique en haar broer Matthijs –die deze twee weken bij Frederique en dus ook bij ons logeert-) rugby kijken in een plaatselijk café met Paul zijn gezin en vrienden. Het rugby is hier super populair is al snel duidelijk als we in het café aankomen. Het is alsof ik een WK voetbalwedstrijd bijwoon. De mensen zijn opgedoft in hun rugbyoutfits, roepen en leven hélémaal mee met de rugbyspelers. Terwijl sport kijken echt géén hobby van me is, vind ik zo rugby kijken prachtig. Ondanks dat Zuid-Afrika uiteindelijk verloor van Nieuw Zeeland is de sfeer super. Al heb ik me wel de ogen uit mijn kop geschaamd toen een vriendin van Paul geld vond in een zakje en ons vroeg of het van ons was. ‘’Nee’’ antwoorden we. ‘’Oh dan is het van de serveerster’’ zegt ze, en stopt het zakje geld (er zat zo’n 4 euro in) in haar zak. We gaan er allemaal vanuit dat ze de serveerster even zal vragen of ze geld verloren is maar nee er komt niets. Na een tijdje komt de serveerster met de tranen in haar ogen naar de zoon van Paul. ‘’Heb jij een zakje met geld gevonden?’’ ‘’Nee’’ en iedereen die erop werd gevraagd zegt van niets te weten. Wij als Nederlanders die als gasten mee zijn, kunnen hoe erg ook niet voor het meisje opkomen. Het zijn Paul zijn vrienden die kun je toch niet zo voor het blok zetten terwijl wij met ze mee mogen? De vrouw met het geld zegt zelf met een stalen gezicht dat ze niets gevonden heeft. Tot twee keer toe nota bene! Pas als een man achter ons opstaat en boos naar die vrouw roept dat ze het wél heeft, geeft ze het terug. Hoé genant?! Ik schaam me dood dat ik hierbij hoor, bij dat afschuwelijke mens. Die ook nog even de andere dames had toegefluisterd het geld ECHT NIET terug te geven. Stomme doos denk ik, dat arme serveerstertje moet hier zeker 4 uur voor werken en jij steekt het zo in je eigen zak. Volgens Thieu viel het te zien want hij fluistert me snel toe dat ik niet zo arrogant naar haar moet kijken. Na de wedstrijd rijden wij Nederlanders terug naar Paul om daar te braaien want ze hebben ons onverwachts uitgenodigd. De reis erheen hebben we alle tijd om onze gal uit te blazen over dat mens die sowieso al de hele avond neerbuigend over de donkere serveerster heeft gedaan. Verder is de avond heerlijk en gezellig. Paul en zijn vrouw hebben de hele avond staan braaien en kokkerellen voor ons. Hun gastvrijheid is heerlijk. We komen niets te kort en voelen ons meer dan welkom.
Als het eenmaal zondag is gaan we ná de tweede braai dit weekend terug naar huis. Thieu voelt zich bij thuiskomst niet goed dus we besluiten meteen naar bed te gaan. In de nacht word ik een paar keer wakker als hij naar de badkamer loopt. S ’morgens om een uur of half zeven word ik weer wakker en dit keer omdat hij met veel kabaal terug onze slaapkamer in komt. ‘’Jezus, wat ben je allemaal aan het doen?!’’ vraag ik nog. En dan valt Thieu op de grond. Half slapend vraag ik nog eens wat hij doet. Totdat ik merk dat hij écht niet meer reageert. Zo blind als een mol ben ik zonder lenzen, dus ik kan vanuit ons bed niet alles zien. Snel spring ik eruit en probeer hem wakker te krijgen. Niets. Er lijkt een eeuwigheid voorbij te gaan voordat hij reageert. Laat er alsjeblieft niets ergs zijn denk ik. Mijn hart schiet bijna door mijn ribben heen. Ik roep naar Frederique en Matthijs. Die komen gelukkig snel en Frederique belt snel een dokter die pas na een half uur komt (Afrikaanse snelheid). De tijd kruipt voorbij vooral omdat Thieu wel reageerde maar er toch niet bij is. Ze vraagt of ik thuis kan blijven om op hem te letten. Ja, natuurlijk doe ik dat! Oja, en of ik wil filmen als hij weer valt (?!) -zal wel iets Afrikaans zijn-. De dag verloopt verder rustig. Ik waak bij Thieu en de lieve dokter komt een tweede keer langs. Ze denkt aan een bacterie of een virus en geeft een paar kilo aan medicijnen. Nou een paar dagen later gaat het een stuk beter gelukkig dus ik kom niet alleen terug naar Nederland (ha ha).

Nou het is woensdag, dat betekent dat ik weer vrij ben vandaag. Matthijs gaat vandaag naar het South African museum en vraagt of ik zin heb mee te gaan. Natuurlijk! Dus al vrij snel hierna vertrekken we. Als we terug naar huis lopen besluiten we door Long Street te gaan, waar ik mijn ogen uit kijk naar de gezellige Afrikaanse markt, winkels, restaurantjes en cafeetjes. Bij een schattig café op een hoek in de zon (waar ik nu één rood bruine arm door heb omdat ik maar voor de helft zonlicht opving) blijven we hangen. Matthijs loopt naar binnen om te bestellen en ik blijf achter op het terras. Twee schoten, mensen die opschrikken en gaan staan, gegil en geschreeuw, een man die wegrent met de politie op zijn hielen. ‘’Er is geschoten’’ hoor ik mensen roepen. Mensen rennen de straat uit. Of lopen met hun hand voor hun mond heen en weer. OH MY FOCKING BLOODY ANGELS GOD?! ONEE ONEE?! Iemand die in de rondte aan het schieten is?! Moet ik rennen?! Moet ik naar binnen?! Nee niet naar binnen dan kan ik nergens naartoe. Ik kijk naar binnen naar Matthijs die niets in de gaten heeft. De rust in de winkel en dan kijk ik weer naar de paniek op straat. Mijn hart maakt zeven salto’s en vergeet bijna dat hij moet kloppen. Ik houd het meisje wat net als mij op iemand wacht die binnen aan het bestellen is goed in de gaten. Ze komt duidelijk van hier dus ik doe precies wat zij doet. Achter mij zitten ook mensen ik houd ze in de gaten. Als ze ook maar een stap verzetten ga ik met ze mee! Maar gelukkig niemand zet het op het terras op een lopen. Matthijs komt naar buiten en ik roep naar hem dat er geschoten is. Ik zit nog altijd stokstijf te trillen op mijn stoel. Matthijs loopt meteen naar de hoek waar iedereen inmiddels is verzameld om te kijken hoe de politie in de putten zoekt naar wapens of explosieven. Heel even voelde ik de angst van onveiligheid waar ik voor gewaarschuwd werd voordat ik hier kwam. Toch verdwijnt het beetje bij beetje als ik zie hoe iedereen verder gaat en ik hoor mensen zeggen dat de aanslag op een advocaat gericht was. Even later eet ik met een na bonkend hart mijn broodje op. En na een half uur komt eindelijk de ziekenwagen (oke, laat me hier nooit een ambulance nodig hebben) En eenmaal thuis hoor ik op de radio dat de schutter het had gemunt op een kroongetuige die op dat moment onder begeleiding van politie uit het gerechtsgebouw werd begeleid. De politie heeft na de schoten van de schutter, de schutter in zijn hoofd en schouder geschoten. (Karma bestaat) Nou thuisfront het was dus niet op onschuldige burgers gericht dus ik mag nu nog zeggen dat ik hier nog altijd prima zit!

P.S. Gisteren voor het eerst met alle groepen van CR twee broertjes uitgezwaaid die voorgoed (als het goed is) terug gaan naar hun moeder. Een van de broertjes zat in mijn groep. De dag dat hij wegging kreeg ik het even tussen neus en lippen door medegedeeld ‘’Akil gaat voorgoed naar zijn moeder’’. Heel fijn voor de kindjes om weer vastigheid te hebben en daar op te kunnen groeien waar het moet. En ontzettend leuk om te zien hoe iedereen zich bij de voordeur verzameld en daar de kinderen uitzwaait.