Moeder ´gevoelens´

Vandaag is het zover, wij worden papa en mamma. Nouja voor één dag voorlopig (gelukkig voor Thieu) :Adopt a child for one day. Thieuke is gister naar de winkel geweest en heeft veel en veel te veel gehaald voor vandaag. Met twee tassen vol kwam hij trots laten zien wat hij gehaald had, wat een mupke is het toch…Met uitpuilende tassen van snoep en speelgoed rijden we s’ochtends om 7 uur naar Christine Revell. Eenmaal aangekomen is het al een drukte van jewelste, overal lopen mensen heen en weer en er staan talloze auto’s én er staat al een grote Golden Arrow bus te wachten.. Och de god, Thieu krijgt het meteen aan zijn hart bij het zien van die bus wánt de Golden Arrow bussen staan in Kaapstad nou niet echt bekend als veilig (zo rijden wij er altijd met een grote boog omheen) We lopen naar binnen ‘onze’ twee kinderen op te halen. Nadat we ook de tasjes hebben opgehaald, onze handtekening hebben gezet als bewijs dat wij vandaag verantwoordelijk zijn en Richard hebben getroost en gerustgesteld (die waarschijnlijk nerveus was door alle hectiek en niet wetende wat hem te wachten stond en wie wij überhaupt zijn) lopen we naar de bus. Thieu draagt onhandig Nathalie en ik neem nu even Richard onder mijn hoede. Voor vertrek wordt er gevraagd met een grap of wij ondanks de slechte verhalen over de gevaarlijke achterkant van de Golden Arrow bussen tóch achteraan willen gaan zitten en dan wordt gezamenlijk nog even een gebedje gedaan waarbij de heer gevraagd wordt om ons veilig terug te brengen (oké dit is niet erg geruststellend).Thieu kijkt me met zijn ’waarom-doen-we-dit’ blik aan en ik moet hierdoor in de doodse stilte van het gebed mijn lachen bedwingen. Richard is inmiddels dolgelukkig met zijn apenknuffeltje (dankjewel Annick en Bas voor de gadgets) en is inmiddels met Thieu in gesprek over wilde dieren. We kunnen gaan!

Na een uurtje rijden komen we aan bij de bestemming: een grote camping mét speeltuin en zwembad. Erg handig aangezien Richard een gebroken arm heeft die niet nat mag worden. Voorzichtig maak ik Richard wakker die bij mij op schoot in slaap is gevallen. We zoeken een fijn plekje op het grasveld in de schaduw. De dag verloopt super. De grote kinderen zijn allemaal helemaal in hun nopjes en Richard geniet met volle teugen van de extra aandacht die hij vandaag krijgt. Thieu en ik ‘’ruilen’’ de kinderen om de beurt om. De ene keer blijft Thieu bij Nathalie in de schaduw en speel ik met Richard bij het zwembad en andersom. Tussendoor eten we wat met zijn vieren en binden regelmatig een nieuwe plastic zak om Richard’s gebroken arm die niet nat mag worden. (helaas wel gebeurd en gingen we op het einde van de dag met een gerafeld gipsarmpje naar huis) We kletsen met de mensen die naast ons zijn komen zitten en ook allemaal een kindje hebben ‘’geadopteerd’’. Het is super gezellig en de tijd vliegt voorbij. De luiers en wc bezoekjes laat Thieu aan mij over (prima vind ik, want als hij over een paar jaar vader is mag hij het nog vaak genoeg doen ha-ha). Als we tegen 4e gehaald worden om terug naar de bus te gaan door de Staff (het personeel van Christine Revell) moeten we opschieten. Nathalie moet een schone luier en Richard nog even naar de WC voordat we weer een uur in de bus zitten. Thieu mag kiezen, Nathalie verschonen of met Richard naar de WC. Thieu denkt slim te zijn om Richard te laten plassen, dat is niet meer dan het kind op de WC zetten en zorgen dat hij zijn handen wast vraagt hij. Ondertussen verschoon ik Nathalie en begin me af te vragen waar Thieu toch blijft want we moeten zo gaan. Na een tijdje zie ik hem terug komen met een ernstig gezicht. ‘’Ik moest zijn billen afvegen’’ zegt hij en vervolgt ‘’dit doe ik nooit meer’’. HAHAHAHAHA arme Thieuke laat Richard net nu, zijn grote boodschap doen. Als ik eindelijk ben uitgelachen en de tranen van mijn wangen heb geveegd kunnen we terug naar de bus. Om vervolgens weer een uur terug te reizen. Het is al vrij snel rustig in de bus want alle kindjes zijn doodop en vallen al gauw in slaap. Wanneer we weer terug zijn bij CR krijgen we te horen dat ieder zijn of haar kind bed-klaar moet maken. Zo badderen we beide kinderen en maken ze klaar om naar bed te gaan. Als we helemaal klaar zijn en alles wat we moesten doen gedaan hebben nemen we eerst afscheid van Nathalie. Daarna lopen we naar groep B waar Richard zit om van hem afscheid te nemen. ‘’Bye Richard I see you monday! It was nice today bye!!’’ Richard staat tussen alle andere kinderen in en zegt niets terug maar kijkt alleen met zijn grote bruine bambi ogen heel beteuterd met zijn aapje in zijn hand. Met een brok in mijn keel zeg ik tegen Thieu dat Richard moet huilen. Thieu loopt nog even terug om nogmaals doei te zeggen. Dan gaan we. Thieu is helemaal ondersteboven van het afscheid. Hoe zielig Richard daar stond omdat zijn dag was afgelopen en dat zijn aapje vast wordt afgepakt door andere kinderen. Maar het was een super dag die we beiden voor geen goud hadden willen missen! Het was niet alleen voor ons heel gezellig maar ook heel speciaal omdat we voor één dag twee kindjes extra aandacht en liefde hebben kunnen geven die ze eigenlijk altijd zouden moeten krijgen.

Na weken afgeteld te hebben gaan we vandaag eindelijk onze mamma´s halen! Nadat ik de hele week ziek in bed heb gelegen ben ik eindelijk weer fit en helemaal klaar voor os moekes. Nadat we verse groenten, fruit, brood en vooral WIJN voor ze gehaald hebben gaan we ze ophalen op het vliegveld. Na een half uur wachten beginnen we ons toch zorgen te maken of ze de tweede vlucht wel hebben gehaald, of dat we ze misschien zijn misgelopen, of dat ze per ongeluk op de Noordpool zitten. Maar ineens staan ze achter ons. Ná al het gekus en geknuffel loop ik hand in hand met mam naar de uitgang van het vliegveld. Mam natuurlijk in tranen (wat aanhield tot we terug in ons appartementje waren). Onder weg naar huis stond de repeat knop van de moeders op : Oooh, aaah en wat moei. Zo gek wij zijn inmiddels al ‘’gewend’’ geraakt aan de vrouwen met kinderen op de snelweg, mensen gevaarlijk hangend uit de auto’s, volgeladen aanhangers die met één touw alles tegen moet houden, de bedelaars, de sloppenwijken en de mooie natuur van Kaapstad. Eenmaal thuis springen de moeke’s die de hele reis niet konden slapen eerst onder de douche en daarna even het bed in. Nadat ze een beetje zijn uitgerust en we zijn uitgeknuffeld en gekletst gaan we gezellig uiteten in een restaurantje dat Thieu en ik al vaker getest hebben. Met zijn 4en maken we een planning voor de komende twee weken. En als we ons helemaal vol gegeten hebben gaan we terug naar ons appartementje waar ook de mamma’s de eerste week blijven logeren.

De volgende dag word ik al vroeg wakker met maagkrampen alsof ik binnen een uur een bevalling ga weggeven. Ik geef het benzine sap dat ik gedronken heb de schuld (jup, sap uit de winkel gewoon in een fles dat naar pure benzine proefde en rook) Godver waaróm net weer vandaag denk ik. Jammer maar helaas moet ik besluiten Thieu alleen met de mamma’s naar Long Street en de markt te laten gaan, en met Thieu spreek ik af om ‘s avonds langs het ziekenhuis te rijden als het dan nog niet minder is. Nadat de mamma’s en Thieu van een gezellige dag met veel verhalen thuis zijn rijden we nadat ik de hele dag heb overgegeven, toch even langs het ziekenhuis. Daar worden we opgevangen door een te schattige man die ons alleen al met zijn manier van praten en handgebaren duidelijk maakt dat hij op hetzelfde geslacht valt. ‘’What’s wrong my darling?’’ vraagt hij en geeft een grote glimlach. Nadat we ons verhaal hebben gedaan, begint hij (eindeloos)te grappen en vertellen (want wij spreken de taal van zijn overgrootouders dat vindt hij prachtig) ondertussen zit ik in mijn hondsberoerde status wel honderd miljoen keer tot god te bidden of die er AUB voor wil zorgen dat deze vriendelijke man opschiet. Ik doe mijn best aardig over te komen door af en toe terug te lachen. Hij vertelt ons dat hij wacht tot het 7 uur is, want dan is de ene dokter klaar en begint de nieuwe. Godmiljaar is dit de Afrikaanse EHBO nou?! Dat hij opschiet denk ik en ik vraag me af of ze ook zo handelen als er iemand hier met een slagaderlijke bloeding zit (achteraf vind ik dit wel grappig en weer zó typisch voor Zuid Afrika) Gelukkig zit er maar één andere man in de wachtkamer dus als de aardige broeder EINDELIJK klaar is mag ik naar een kamertje (een gedeelte van de wachtkamer afgezet met gordijnen). Daar wordt gekeken naar mijn bloedsuiker en wat bloed afgetapt (bloedtrekken in het Afrikaans). Ook deze broeder is weer super schattig en herinnert me even aan de goedheid van de mensen hier. ‘’Ok, sweetie. Tell me what’s wrong. We will make you better’’ nadat hij klaar is mogen wij door de grote klapdeuren naar het ‘’echte’’ ziekenhuis en hij loopt naar de parkeerplaats om eens lekker een peuk te roken in zijn ziekenhuispakje. Prachtig vind ik het, de manier waarop dit gewoon kan en dit heel normaal is en helemaal op zijn plek in Afrika. Nooit gedacht dat uitgerekend ik die zo perfectionistisch is en hygiëne op nummer één heeft staan dit zo normaal en prima zou vinden. Eenmaal binnen word ik in een blauw ziekenhuis schort gehesen en mag ik in het bed gaan liggen. Thieu komt even later binnen want hij was nog even met wat broeders in gesprek. Hierdoor heb ik alle tijd om het kamertje te bekijken. Ik moet lachen als ik kijk naar het (ik denk serieus ) hondenriempje wat dient als infuushanger. Of de teksten die aan de muur hangen zoals bijvoorbeeld ‘’STOP, relax you are in safe hands’’ Het ziet er verder heel schoon uit alleen is het meeste prehistorisch. De ene lieve dokter/zuster na de andere komt binnen. Met alles wat er wordt gedaan of gezegd worden oprechte (tenminste het klonk oprecht) koosnaampjes gebruikt van darling tot lovely tot girl. (Zo schattig vind ik het ) Nadat ik wéér verteld heb wat eraan scheelt krijg ik voor dat alles een infuus (misselijkheid, vocht, krampen etc.). Wat is het toch een prachtig land en wat zijn het geweldige mensen hier denk (en zeg) ik. Ik wil nooit meer terug denk ik nog. Uren gaan voorbij en ik voel me als een gedroogde komkommer, helaas mag ik niets drinken want ze willen eerst weten wat er aan de hand is. (in plaats daarvan krijg ik nog een zak vocht) Ondertussen wordt er nog een echo gemaakt en mijn dorst begint ondragelijk te worden (mag ik zeggen toch nu ik in Afrika ben? Mensen in Afrika die hebben dorst). Ik raak in lichtelijke paniek ik MOET nu wat drinken en ik wil NU naar huis. Als ik een ijsklontje heb gekregen tegen de dorst (vraag me niet waarom dat wel mag) val ik in slaap, en word af en toe wakker van de dokters die langs komen. Uiteindelijk na 4,5 uur als mijn bloed en foto’s zijn nagekeken (dat doen ze hier namelijk meteen –Nederland waarom duurt het bij ons 2 weken?!?!?!?!-)wordt medegedeeld dat ik mag gaan, ze weten niet wat het is, ze kunnen niets vinden dus het is goed. WHAT THE HELL?! Oké nou fijn dat ik geen levensbedreigende dingen heb én dus niet stervende ben zoals ik dacht maar het was wel leuk en aller aardigs geweest als ik even zou weten hoe ik dit kan bestrijden. Ik ga echt niet zomaar naar een ziekenhuis en vooral niet hier in Afrika. Als ik weer in de wachtkamer zit (die inmiddels BOMVOL is) te wachten op Thieu die alle rekeningen en informatie met de man achter het loket moet verwerken, voel ik dat hij HEEEEL snel moet opschieten want ik moet bijna overgeven. Gelukkig gebeurt dit niet in de overvolle wachtruimte maar even later als we worden begeleid naar de parkeerruimte door een vrouwtje. Ik hoop dat het een zuster was die iets gewend is, zo niet hoop ik dat ze alleen maar een kort korte termijn geheugen heeft en mij snel vergeten is. * uiteindelijk na zelf maar wat research te doen heb ik maar besloten dat het een geïrriteerde of ontstoken maagwand of iets in die trant is geweest. Dus inmiddels, nu ik de koffie, sinaasappelen, pepers en andere kruiden laat staan, ben ik weer helemaal gezond. –even afkloppen-

We doen de verdere week heel veel leuke dingen met de mamma’s en we vinden het heerlijk dat ze er zijn en dat ze kunnen zien hoe wij hier leven en hoe geweldig het hier is. Helaas moest ik Lion’s head nog even overslaan maar heb ik alle andere rustige uitjes mee kunnen doen. De marktjes, het strand, Longstreet, uiteten in talloze diverse restaurantjes, Thieu’s werk, Robben eiland, Ocean World, Waterfront, de tafelberg, wine tasting, Christine Revell en safari bij Aquila. De mamma’s zijn na de eerste week naar de bed & breakfast gegaan van Ine en Henk. Twee Nederlandse mensen die hier al jaren wonen. Ik vond het wel jammer dat ze niet meer bij ons logeerden , omdat het heel gezellig met ze was bij ons thuis én het was elke keer dik een half uur heen en weer een half uur rijden. Maar vanuit Ine en Henk waren er genoeg leuke dingen te doen én we hebben zo weer twee leuke mensen hier leren kennen.

Ik kijk met heel veel plezier terug op hun bezoek en vond vooral de uitjes zoals Robben eiland, ofja het eiland zelf vond ik niet zo heel bijzonder maar vooral toeristisch maar de reis met de boot erheen en terug was geweldig! We kwamen onderweg veel zeehonden en zelfs walvissen in de verte tegen en moeder natuur had gezorgd dat het weer perfect voor de bootreis was. Helaas met de terugreis wat meer golven dus zaten mam ik als twee kneusjes te proberen niet té misselijk te worden.

Ook het showen van mijn werk (Christine Revell) vond ik wel een hoogtepuntje. Nu konden ze zelf zien hoe de kindjes hier leven, wat ik doe, waar mijn verhalen over gaan en hoe verschillend dit is met Nederland. We kregen de mamma’s amper mee naar huis want die hadden baby’s vast dus dan weet je het wel. En Mam was natuurlijk alweer een adoptie plannen (gelukkig dat adoptie niet zo makkelijk is) want mam en pap, het is tijd om oma en opa te worden, niet vader en moeder!

Bij het bezoekje aan de markt heb ik leren afdingen en ik bleek er ook nog goed in te zijn. Prachtig, ik denk dat ik mijn gave heb gevonden en hier mijn beroep van ga maken. (Nee hoor, John en Lisette jullie zijn nog niet van me af!) De twee moeders hadden ook de smaak te pakken en zijn wel drie keer opnieuw geld gaan pinnen om dat ook weer op de markt op te maken.

De Aquila safari was ook super. Nadat we een super de luxe lunch hadden gehad werden we 3 uur rondgeleid in een jeep waar we veel dieren spotten (soms iets te dichtbij als je het mij vraagt).

We hebben zoveel meegemaakt dat ik het onmogelijk allemaal in detail kan beschrijven.

Dit had ik niet willen missen. Ik heb genoten, wij alle vier trouwens. De mamma’s vonden het super mooi en indrukwekkend hier en ik ben blij dat wij daaraan hebben kunnen bijdragen. Het wegbrengen naar het vliegveld was natuurlijk minder leuk. Maar over twee maandjes (het gaat zó snel!!) zien we ze weer én we hebben een super mooie tijd gehad met mooie herinneringen hier.

Zelfs de mindere dingen krijgen een mooi plaatsje in mijn herinnering. De verslaafde man die de mamma’s en ik tegenkwamen en vertelde dat ik op zijn jeugdliefde leek waarop hij altijd zou blijven wachten. Hoeveel mannen ze ook zou hebben gehad, (nou meid wat let je?) waarna mam natuurlijk zei dat ze dat mooi en prachtig vond en hij haar nog nét niet (tot 2 keer toe) aanviel omdat het iets was tussen hem en mij. We waren er alle 3 de hele dag nog een beetje beduusd over. Ik ben zó blij dat ons Mad op dat moment haar mond heeft gehouden. Of de overval die we tot op een haartje na hebben kunnen voorkomen toen we bij een bank werden doorgestuurd omdat die zogenaamd dicht zou zijn. Bij de bank om de hoek (volgens de man die ons doorstuurde de enige) stond een net geklede man overdreven met zijn zogenaamde vers gepinde geld te wapperen.. Toen Thieu zijn pasje in het apparaat stopte kwam hij terug om te vertellen wat Thieu moest doen (zogenaamd om te helpen) Thieu zei natuurlijk dat dat niet hoefde en nog geen seconde later stonden 3 andere mannen achter ons zogenaamd in de rij om te pinnen. Toen zij zich er ook mee gingen bemoeien werd het ons duidelijk. Snel trok Thieu zijn pasje uit de muur en liepen we weg. De mannen riepen dat Thieu moest afsluiten ‘’met zijn pincode’’. (niet gedaan natuurlijk) toen hun plannetje mislukt was liepen alle mannen er heel snel vandoor en hoefde ze ineens niet meer te pinnen. (Ook zij zijn nu vervloekt).

P.s huisnieuws : We hebben EINDELIJK iets gevonden waar we per 1 december terecht kunnen. 3 dagen voor vertrek hebben we toch maar toegezegd op een appartementje mét sauna, stoomcabine, zwembad en fitnesszaal. We wilde eigenlijk iets ‘’normaals’’ maar helaas was alles al vergeven. Dus we hadden nog de keuze : sloppenwijk of extra luxe.. Beter luxe dan een sloppenwijk denk ik zo! Er zit weer geen internet bij dus dat wordt weer eens in de zoveel tijd een internet café opzoeken. Dus iedereen die niet op tijd zijn felicitatie ontvangt of afvraagt vergeten te zijn.. Neen wij gaan qua internet weer even terug naar 100 voor Christus.